Vogeltaart

Op een doordeweekse avond de afgelopen week, het spitsuur is juist aan ons voorbij getrokken, ploffen we met onze oudste op de bank. TV aan, lekker alle drie een schermpje voor de neus (altijd gezellig haha) en even tot rust komen. We kijken wat Facebook nog voor nieuws heeft en delen de nodige “oh ja wist jij trouwens-jes” met elkaar. Ineens betrekt het gezicht van Lief en hoor ik waarom. Iemand waar het slecht mee gaat en al een tijdje in een hospice woont, weet dat zijn einde nu echt nabij is. We kennen deze meneer helaas niet persoonlijk, maar het is een goede vriend van goede vrienden van ons en ik maakte al twee keer een vogeltaart voor hem. Hij keek in het hospice alleen nog maar naar de vogeltjes buiten, zo had hij verteld, en dus was een vogeltaart bij uitstek het beste cadeau dat mijn vrienden voor hem konden bedenken.

Ik zette me in om zo snel mogelijk de taart klaar te hebben. De snelheid ging bijna ten koste van de kwaliteit omdat de taart niet voldoende kon afkoelen. Tijdens het maken van de eerste taart rolden de tranen over mijn wangen. Ik vond het zo’n mooi gebaar van mijn lieve vrienden maar zo’n treurige gedachte, dat deze taart waarschijnlijk een langere levensduur zou hebben dan de ontvanger…. Gelukkig werd er intens genoten van de taart. Door de ontvanger, door andere kijkers, door vele, vele gevleugelde vriendjes en de nodige brutale eekhoorntjes. Het leverde prachtige plaatjes op. En ineens was de taart op. Een nieuwe bestelling volgde en ik zette me nog meer in om een nog mooiere taart op te leveren. Met een schattig vogeltje erop, in de hoop dat dit polymeer exemplaar zijn levende soortgenoten niet zou afschrikken maar juist zou uitnodigen. Ook deze taart viel weer in de smaak bij kijker en eter. Hoe zo een simpel geschenk zoveel waardering op kan leveren…. Dat is met geen pen te beschrijven.

Nu nadert zijn einde met rasse schreden. Ik denk aan de taart en aan hem. Lief en ik slikken moeilijk. De afstand tot deze sympathieke mens lijkt groot omdat we hem niet zelf kennen, maar is klein omdat we zien dat onze goede vrienden zo met hem meeleven. In een dergelijke situatie kun je niets meer doen, niet helpen, niets meer betekenen. Ik wens hem en zijn naasten heel veel sterkte in de komende dagen. Ik hoop dat hij een mooi vogeltje uitkiest om mee weg te vliegen…..