Verjaardag

42 zegt de teller…. 38 zeggen mijn jonge mannelijke collega’s (de slijmballen) ?. 52 zegt mijn onderrug vandaag. 27 zegt mijn hartje meestal.

Toen de officiële teller op 40 stond, kreeg ik een prachtig feest van mijn lief. Al mijn vrienden waren er, ze pasten prima samen in mijn kroeg. Dit jaar had ik geen zin in een feestje, de kids waren er niet en ja…. wat is nu 42…. net alsof de teller ergens is blijven steken en dus minder belangrijk is geworden. Het leven van sommige anderen lijkt stil te staan en die bevroren toestand laat mijn verjaardagshartje ook minder hard kloppen.

Gewoon aan het werk dus die dag, en toch wel op tijd naar huis in de hoop lekker op de bank een film te kijken, want The Shining was (met kerst) de laatste. Come to Johnny!! Tijd voor een nieuwe dacht ik zo hahaha!

Thuis rinkelt de telefoon en heb ik een lieve ex collega aan de lijn. Die dame (en nog een paar uit die tijd) weet hoe mijn hartje klopt en heeft er nog een vaste woon- en verblijfplaats. Ik voer intussen de geiten en klets met haar terwijl ik weer naar binnen loop. Mijn laarzen met hoge hak gaan uit en ik vouw mijn benen onder me terwijl ik in het hoekje van de bank kruip.
Dan onderbreekt de deurbel ruw ons telefoongesprek en een bubsje mensen wordt door Lief binnengehaald. Huh?

Jawel hoor mini surprise party! Plotseling is er vlaai, koffie, cadeautjes en een boel gezellig geklets. En ik hou niet eens van verrassingen! Of toch wel?

Dank je wel Lief voor de verrassing, dank je wel vriendjes en vriendinnetjes voor de leuke avond. Ik heb enorm genoten! ❤?