Moeder

De volgende keer….
dat ik naar mijn moeder ga, neem ik een gebundelde versie van mijn Facebook verhaaltjes voor haar mee. Mijn moeder kan nog lezen, en daar ben ik trots op en blij mee.

Ik heb nog niet over haar geschreven. Niet omdat ik me voor haar schaam, maar omdat ik niet zeker weet of ze het vervelend zou vinden. Ze is immers niet meer de kittige vrouw die ze ooit was, de vrouw die met gestifte lippen en hooggehakt kordaat op haar doelen af trippelde. En al heb ik een hardgrondige hekel aan lippenstift: ik herken dat….

Ze is nog relatief jong, maar als ze haar ziet, is ze oud. Ze kan nog veel, maar gezien haar leeftijd eigenlijk veel te weinig. De gevolgen van jarenlange stress, forse aderverkalking en de diverse herseninfarcten. Te jong (al kan een enkeling er ook wat van, sterkte Loes). En ze heeft een veel te hoge tol betaald.

Enkele weken geleden bracht ik haar (te) vroeg in de morgen een bezoek. Ze lag nog lekker te slapen, wat ik vertederend vond, want uitslapen was vaak wel haar wens, maar als moeder van een druk gezin niet haar kunst. Ik herken dat….

Ze werd uit bed gehaald door verzorger Bas, die haar zoveel mogelijk zelf liet doen en daarna haar haren kamde want “zo ziet u eruit als Bob Marley”. Ik herken dat…..

We zaten samen aan de ontbijttafel en ik kletste tegen haar aan. Mam smeerde ondertussen haar servet. Ook na diverse hints van mijn kant, waar ze verward van raakte, bleef ze ervoor kiezen haar servet te smeren in plaats van haar brood. “Niet goed?” Haar gedachten leken razendsnel te zoeken naar de juiste oplossing, wat was er mis? Ineens keek ze betrapt mijn kant op en BAM, het kwartje viel. “Niet goed”, besloot ze ferm. Ze duwde het servet aan de kant, smeerde keurig haar brood met boter en een plakje kaas (in de goede volgorde zowaar) en genoot zichtbaar van de boterham, een lekker kopje koffie en mijn gekeuvel. Ik genoot ook en de schrik over deze confronterende broodsmeeractie maakte al snel weer plaats voor trots. Hoe gezellig is het om samen met je kind te ontbijten. Ik herken dat….

Een paar weken later bracht ik haar, samen met zoonlief, een verzameling foto’s van het gezin, in een grote lijst. Ze herkende en benoemde iedereen en keek blij. Ze toonde trots haar zelfgeschilderde kleurrijke bloemenzee en wij keken blij. Zij herkent gelukkig ook nog!

Als iemand me vorig jaar vroeg hoe het met mijn moeder ging, zei ik: slecht. Ze heeft het zwaar, is een schim van de vrouw van vroeger en is vaak de weg kwijt. Als iemand me vandaag vraagt hoe het met mijn moeder gaat, zeg ik: heel goed. Ze is een andere vrouw geworden en heeft rust gevonden. Ze is in (een weliswaar erg kwetsbare) balans. En ze is gelukkig. En gelukkig herken ik dat….