Kurze Spaziergang

De volgende keer…

Vertrouw ik weer gewoon op mijn gevoel. Ik keer terug van een “kurze Spaziergang” met mijn lieve vrienden op mijn favoriete plek in de Eiffel. Ik loop richting huisje en hoor gemekker van de dwerggeitjes. Niet vertrouwd dit keer, maar harder dan normaal en angstig. Mijn oren en moederhart slaan onmiddellijk alarm: dit geitje roept duidelijk om hulp. De noodkreten worden luider naarmate ik dichterbij kom. “Ik zit vââââst!” vertaal ik vrijelijk.

Dichterbij gekomen zie ik twee soortgenootjes ongerust de stal in en uit lopen. De derde staart als bevroren naar binnen, vergezeld van de ezel die besluiteloos bezorgde blikken werpt, afwisselend op de noodsituatie en vervolgens op ons. Ik voel aan de staldeur: op slot….

Dat vraagt om actie. Ik zet vaart richting het huis van de parkbeheerders en geef de eigenaar van de geiten onomwonden te kennen dat er een geitje hoorbaar in nood verkeert. Iets te duidelijk misschien (wat zal ie wel niet van me denken) maar ja, liever een keer teveel alarm dan een keer te weinig toch….
Hij loopt met een vriend onmiddellijk mee naar de stal. We lopen zachtjes naar binnen omdat we onzeker zijn over wat we aantreffen. Voorzichtig neemt de eigenaar de situatie in ogenschouw en ik hoor hem zeggen: “oh jee hoe krijgen we die dáár nu uit?”.

Het ondernemende geitje blijkt in zijn laatste zoektocht naar lekkers van bovenaf in de (tabs toelopende! ) ruif te zijn gezakt en zit hopeloos klem. Ik moet lachen en stap naar voren om haar eruit te tillen. Zoals een goed geit betaamt wordt mijn hulp niet op prijs gesteld en moet ik haar hoorntjes stevig vastpakken. Samen met de vriend tillen we haar in een snelle beweging uit de ruif en nog geen twee tellen later staat onze gehoornde onderneemster weer stevig met vier hoefjes op de grond.

De rust is terug en de eigenaar bedankt me. Ik ben blij: als ik niet naar mijn gevoel had geluisterd. … brrrr…..
Daags erna rennen vier geitjes opgetogen door de wei. En ik lach….