Helpende hand

Hoe een handje hulp het verschil kan maken.

Op een bewolkte zaterdag besluiten Lief en ik om op ons gemak te gaan winkelen. De wekelijkse boodschappen moeten worden georganiseerd, maar die kun je op twee manieren doen. Eén: jagen en verzamelen. Je loop gehaast met een volgekrabbeld lijstje door de winkel, met je boodschappenkar laverend tussen alle mensen die net verkeerd staan. Die hebben uitgerekend deze zaterdagochtend ervoor gekozen om niet meer zomaar alles in te kopen, maar de achterkant van elke verpakking uitgebreid te bestuderen op zoek naar calorieën, lactose, E-nummers en andere ongewenste zaken. Twee: wandelen en plukken. Je schrijft alleen het hoognodige op je boodschappenlijst, en verheugt je op hoe het aanbod van versproducten je keuze over het avondmenu gaat beïnvloeden. En waarom zou je na deze wandeling niet even genieten van een lekker kopje koffie bij een lokale bakker?

Dat klinkt goed dus we kiezen voor het laatste. Ik loop na ons vertrek nog een keer terug naar huis omdat ik iets vergeten ben. Dat geeft Lief de kans om een leegstaande woning in het straatje aan een nadere inspectie te onderwerpen. Als ik weer in zijn blikveld verschijn, wenkt hij me met dringende gebaren: “kom eens gauw kijken!”. Op de grond zit een piepklein vogeltje. Het is geen ” nestvaller” want het heeft veertjes. Maar florissant oogt het niet: ineengedoken en met verkrampte pootjes hangt het scheef naar voren. Voorzichtig pak ik het op om te kijken wat er aan de hand is. Het euvel is al snel duidelijk: het arme dier zit met snavel en pootjes ergens in verstrikt. Het kijkt me bang aan terwijl ik rustig de wol (er staan schapen vlakbij) van zijn pootje verwijder en daarna de resten van zijn snavel af wikkel. Het dier is voelbaar vermoeid van het wurmelen en de pogingen om zichzelf van het breiwerk te ontdoen. Dan vouw ik zachtjes mijn hand om het diertje heen, dat zich onmiddellijk ontspant. Lief maakt deze foto en vogeltje nestelt zich, trekt zijn koppie tussen zijn schoudertjes en sluit zijn oogjes. Seconden later -ik wil het niet te lang mijn geur aan laten nemen- open ik mijn hand en neem de situatie in ogenschouw. Vogeltje doet dit ook. Ineens kijkt het weer fluks uit de kraaloogjes, het gaat rechtop zitten en poept op mijn hand. Ik lach: nou die voelt zich beter!

Omdat het klein is maar wel al een normaal verendek heeft, zet ik het op de grond. Ik loop weer terug naar huis om mijn handen te wassen en dan vertrekken we. We nemen ons voor om het te adopteren als het bij terugkomst nog niet weg is. We doen onze boodschappen, drinken een kop koffie en wandelen terug naar huis. De vogel is gevlogen, tot onze blijdschap.

Fijn weekend allemaal!